romfea.gr | Του Σπύρου Συμεών στην Romfea.gr – Ήταν κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα όταν στο Αιτωλικό μια ευλαβεστάτη και πίστη γυναίκα ξαφνικά έμεινε χήρα, ανήμπορη και λυπημένη όπως ήταν μαζί με τον νεαρό γιο της Δημήτρη προσπάθησαν να προχωρήσουν την ζωή τους. Ο πόνος βουβός μα αβάσταχτος.
Ο γιος της, ο Δημήτρης, όμως σύντομα αρρώστησε και πέταξε προς τους ουρανούς. Το χτύπημα για την μητέρα ήταν βαρύ. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έχασε σύζυγό μα και παιδί.
Το δεύτερο ίσως να ήταν πιο βαρύ και δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Της έφταιγε ο ίδιος ο Θεός!!!
Αφού σε Αυτόν είχε εναποθέσει τις τελευταίες της ελπίδες και ικεσίες μα αυτό που Του ζήτησε δεν πραγματοποιήθηκε.
Ο Θεός γνωρίζει όμως πιο ήταν το καλό και ωφέλιμο της ψυχής του νεαρού Δημήτρη απλά εμείς ως άνθρωποι βλέπουμε το παρών και μόνο, χωρίς να σκεφτόμαστε το ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε ανυμποροι να δούμε το τι και το πώς να και το γιατί συμβαίνουν πολλά πράγματα που παραχωρεί ο θεός.
Στο ναό του Αγίου Δημητρίου στο Αιτωλικό, ο οποίος τότε ήτο ενορία θέλησαν να ανακαινίσουν και να τον επεκτινουν. Οι επίτροποι ξεκίνησαν έρανο και έφτασε η ώρα να περάσουν και από το σπίτι της πάλαι ποτέ πίστης και ευλαβεστάτης γυναικός που δοκιμάσθηκε σκληρά θα λέγαμε σε τούτη την ζωή.
Όμως ο πόνος την είχε αλλάξει. Την είχε αλλάξει αρκετά…
Της χτύπησαν την πόρτα, αυτή άνοιξε και οι επίτροποι της εξήγησαν τον λόγο της παρουσίας τους εκεί. Η ίδια με το που τους άκουσε άρχισε να οργίζεται και δεν επέτρεψε καν να μπουν στο σπίτι της. Τους φώναζε σα χαροκαμένη μάνα που ήταν πως αυτή ζητούσε από τον Άγιο Δημήτριο να κάνει καλά το άρρωστο παιδί της αλλά αυτος δεν την άκουγε “Δεν υπάρχει Θεός, φύγετε από εδώ, δεν υπάρχει Άγιος Δημήτριος, που ήταν και που είναι Αυτοί” τους φώναζε.
Πράγματι χωρίς να αντιδράσουν οι επίτροποι έφυγαν σεβόμενοι και αντιλαμβανόμενοι τον πόνο της γυναικός αυτής. Η πόρτα πίσω τους έκλεισε ερμητικά και ορμητικά.
Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και η πόρτα ξαναχτυπά.
Η γυναίκα γυρνάει με ορμή να και λίγη αγανάκτηση να ανοίξει πιστεύοντας πως είναι ξανά οι επίτροποι ώστε να τους προγκίξει(δλδ να τους διώξει). Ανοίγει και βλέπει έναν νεαρό, όμορφο, ψηλό, άνδρα με στρατιωτική ενδυμασία. Όχι όμως της εποχής αλλά σαν κι αυτή που εικονίζονται οι άγιοι στις εκκλησίες.
Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί και να το συνδιάσει ή να απορρησει κι ευθύς αμέσως πριν προλάβει να αντιδράσει η γυναίκα αυτή, ο νεαρός στρατιωτικός εισήλθε στην οικεία της και κάθησε στο ταπεινό καθιστικό της.
Καθώς κάθησε ο στρατιωτικός ανασηκώσε τις περικνημίδες δείχνοντας της τα γόνατα του. “Τα βλέπεις αυτά εδώ; (Δείχνοντας τα γόνατα του, τα οποία ηταν πληγιασμένα και από τα οποία έτρεχε αίμα) εγώ καλή μου γυναίκα σε άκουσα και παρακαλούσα θερμά τον Θεό να κάνει καλά τον Δημήτρη αλλά ο Θεός δεν θέλησε, Θα ήξερε όμως κάτι παραπάνω από εμένα και εσένα.
Αυτή αμέσως σαστησε ενώ ο νεαρός στρατιώτης σηκώθηκε και έφυγε δίχως να αναφέρει κάτι αλλο.
Με το που έφυγε το ολάκαιρο το σπίτι ευωδίασε μύρο. Πλημμύρισε από ευωδία.
Ναι ήταν ο Άγιος Δημήτριος!!!!!
Αμέσως μετά η γυναίκα επανήλθε στην βαθιά της πίστη, έφυγε από μέσα της κάθε αμφιβολία, έσβησε η κάθε απορία και συνέχισε την ζωή της και την καθημερινότητα της μέσα στην ζώσα εκκλησία.
Μάλιστα αποτέλεσε και την κύρια δωρήτρια της ανακαίνισης του ναού μιας και ακόμη κι ένα μικρό χωραφάκι απέναντι από το νησάκι του Αιτωλικού που είχε το πούλησε ώστε να προσφέρει κι αυτή τον οβολό της (κι ας θυμηθούμε {Μαρκ. Ιβ’, 41-44} το τι λέει το ίδιο το ευαγγέλιο για αυτούς που δίνουν από το υστέρημα τους και όχι από το περίσσευμα τους και τους ίσως αντιληφθούμε την διαφορά της θυσιαστικής προσφοράς από την δωρεά) για τον Άγιο που σκέπαζε και ικέτευε για αυτή και τον γιο της.
Ενώ δεν παρέλειπε σε όλη της την ζωή να αναφέρει αυτή την θεία παραχώρηση που έσωσε την ψυχή της και μέσα από αυτό να παρηγορεί κάθε όμοιο τω τρόπω πικραμένο.